Όταν εγκαθιδρύεται ένας δεσμός ανάμεσα σε μια ευχαρίστηση και σε ένα ορισμένο αντικείμενο, τότε προβάλλει η καθορισμένη επιθυμία για την απόκτηση ξανά εκείνου του αντικειμένου και έτσι την επανάληψη της ευχαρίστησης. Ή, όταν δημιουργείται μια σχέση ανάμεσα σε έναν πόνο και ένα ορισμένο αντικείμενο, προβάλλει η καθορισμένη επιθυμία για την άρνηση εκείνου του αντικειμένου και έτσι την αποφυγή του πόνου. Με τη διέγερση, το νοητικό σώμα εύκολα επαναλαμβάνει την εικόνα του αντικειμένου, ,Γιατί εξαιτίας του γενικού νόμου ότι η ενέονεια κυλάει προς την κατεύθυνση της ελάχιστης αντίστασης, η ύλη του νοητικού σώματος παίρνει πιο εύκολα το σχήμα μιας μορφής που έχει ήδη πάρει συχνά η τάση για την επανάληψη κραδασμών που είχαν δημιουργηθεί κάποτε, όταν παρακινείται από την ενέργεια, οφείλεται στο, Τάμας, την αδράνεια της ύλης. και είναι το σπέρμα της Μνήμης.
.jpg)
Τα μόρια της ύλης, που έχουν συγκεντρωθεί σε ομάδες, αποχωρίζονται αργά καθώς άλλες ενέργειες επενεργούν πάνω τους. αλλά διατηρούν για αρκετό καιρό την τάση να ξαναπάρουν την αμοιβαία σχέση τους. Αν τους δοθεί μια ώθηση σαν εκείνη που τα είχε συγκεντρώσει, ξαναπέφτουν αμέσως στην προηγούμενη θέση τους. Ακόμα όταν ο Γνώστης κραδανθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αυτή η δύναμη του κραδασμού παραμένει μέσα του και στη περίπτωση του ευχάριστου ή οδυνηρού αντικειμένου, η επιθυμία για το αντικείμενο ή για την αποφυγή του ελευθερώνει αυτή τη δύναμη, τη σπρώχνει προς τα έξω μπορεί να πει κανείς και έτσι δίνει το αναγκαίο ερέθισμα στο νοητικό σώμα.
Η εικόνα, που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο, αναγνωρίζεται από το Γνώστη και στη μια περίπτωση η προσκόλληση, που προκλήθηκε από την ευχαρίστηση, τον κάνει να αναπαραγάγει επίσης και την εικόνα της ευχαρίστησης. Στην άλλη περίπτωση η απώθηση, που προκλήθηκε από τον πόνο, προκαλεί παρόμοια την εικόνα του πόνου. Το αντικείμενο και η ευχαρίστηση, ή το αντικείμενο και ο πόνος, συνδέονται μαζί με την εμπειρία και όταν δημιουργείται το σύνολο των κραδασμών που συνθέτουν την εικόνα του αντικειμένου, αρχίζει επίσης το σύνολο των κραδασμών που συνθέτουν την ευχαρίστηση ή τον πόνο και η ευχαρίστηση ή ο πόνος ξαναδοκιμάζεται με την απουσία του αντικειμένου. Αυτή είναι η μνήμη στην απλούστερη μορφή της: ένας αυτο-δημιουργούμενος κραδασμός της ίδιας φύσης με κείνον που προκάλεσε το αίσθημα της ευχαρίστησης ή του πόνου, που προκαλεί ξανά αυτό το αίσθημα. Οι εικόνες “αυτές είναι λιγότερο εντυπωσιακές και επομένως, για το μερικά αναπτυγμένο Γνώστη, λιγότερο ζωηρές και ζωντανές από κείνες που προκλήθηκαν απ’ την επαφή με ένα εξωτερικό αντικείμενο, γιατί οι βαρείς φυσικοί κραδασμοί παρέχουν περισσότερη ενέργεια στις νοητικές και επιθυμητές εικόνες. Αλλά βασικά οι κραδασμοί είναι ταυτόσημοι και μνήμη είναι η αναπαραγωγή με νοητική ύλη από το Γνώστη αντικειμένων με τα οποία έχει έρθει προηγούμενα σε επαφή.
Η αντανάκλαση αυτή μπορεί να επαναληφθεί — και επαναλαμβάνεται— ξανά και ξανά σε όλο και λεπτότερη ύλη, άσχετα από οποιοδήποτε ξεχωριστό Γνώστη, και αυτά στο σύνολο τους είναι τα μερικά περιεχόμενα της μνήμης του Λόγου, του Κυρίου του Σύμπαντος. Αυτές οι εικόνες των εικόνων μπορούν να προσεγγιστούν από κάθε χωριστό Γνώστη ανάλογα με το βαθμό που έχει αναπτύξει μέσα του τη «δύναμη του κραδασμού» που αναφέραμε προηγούμενα. Όπως στον ασύρματο τηλέγραφο μια σειρά κραδασμών που συνθέτουν ένα μήνυμα μπορεί να συλληφθεί από οπουδήποτε κατάλληλο δέκτη, —δηλαδή οποιοδήποτε δέκτη ικανό να τους αναπαραγάγει— έτσι και μια κρυμμένη κραδασμική ικανότητα μέσα σε ένα Γνώστη μπορεί να ενεργοποιηθεί από έναν κραδασμό παρόμοιο με κείνον που υπάρχει σ’ αυτές τις κοσμικές εικόνες. Εκείνες που βρίσκονται πάνω στο ακασικό πεδίο αποτελούν τα «ακασικά αρχεία» που αναφέρονται συχνά και διαρκούν για όλη τη ζωή του συστήματος.
