Θωθ των Αιγυπτίων, Ερμής των Ελλήνων, Ερμής ο Τρισμέγιστος των δύο λαών
Κοινές Θεολογικές παραδοχές και Κοσμογονία
Πέρα όμως από τη Δημιουργία, στα ερμητικά κείμενα γίνεται αναφορά στη εξέλιξη και την διάλυση των όντων. Αυτή την εξέλιξη ο Πλάτων την αποδίδει σε φωτοφόρα όντα, που τα ονομάζει κατώτερους θεούς και όπως λέει, "κατ' εντολή των θεών επεμβαίνουν στους γενετικούς κώδικες των όντων και στην εξελικτική πορεία του γόνου". Νομίζω ότι δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι πριν από ολόκληρες χιλιετίες διατυπώθηκαν θεωρίες όπως αυτή, που εκφράζει, κατά το μέρος της εξέλιξης και σύγχρονες επιστημονικές παραδοχές.
Προηγούμενο: Σμαραγδένιος Πίνακας
Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα αν τα φωτοβόλα όντα του Πλάτωνος είναι οι αστέρες. Κι αυτό γιατί η επιστήμη δέχεται σήμερα ότι στα μεσοαστρικά διαστήματα δημιουργήθηκαν ενώσεις του άνθρακα, όπως αυτές που συνθέτουν την έμβια ύλη και κατ' επέκταση και το ανθρώπινο σώμα. Μη σας φανεί παράξενο. Αυτό αποτελεί σχεδόν καθολική επιστημονική παραδοχή. Μάλιστα ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης αστροφυσικός Γιώργος Γραμματικάκης στο βιβλίο του " Η κόμη της Βερενίκης" έχει γράψει ότι "είμαστε γέννημα των άστρων".
Αλλά και η αναφερθείσα επέμβαση στους γόνους, μήπως δεν είναι αυτή η σύγχρονη επιστημονική προσπάθεια για επέμβαση στο Ντι Εν Έι;. Ένα πεδίο που σήμερα έχει καταστεί προσβάσιμο και στον άνθρωπο;
ΜΟΝΟΘΕΙΣΜΟΣ
Στην Ερμητική Θεολογία, εξ άλλου, κυριαρχεί ο Μονοθεϊσμός, όπως ακριβώς εκφράστηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.
Ειδικότερα στο Σμαράγδινό Πίνακα αναφέρεται ένας Θεός - Δημιουργός. Το σχετικό κείμενο έχει ως εξής:
"Η δόξα των πάντων είναι ο Θεός. Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά εν σοφία εις υπόδειξη όλων…"
Και σε άλλο σημείο συμπληρώνεται:
"Αυτά είπε ο Κύριος και Θεός μας και ανέμειξε το νερό με τη γη, ανακινώντας το μίγμα και εμφύσησε σ' αυτό πνεύμα…Από αυτό το μίγμα, συνεχίζει, έπλασε ζώδια με μορφή ανθρώπου. Και μόλις έγινε αυτό, είπε ο Θεός: Αυξάνεστε και πληθύνεστε εν πλήθη όλα τα δημιουργήματα".
Στο κείμενο αυτό είναι σαφής η αναφορά στη δημιουργία της έμβιας ζωής από την ύλη και επομένως του ανθρώπου, ως αρχέτυπο από τον πρωταρχικό Νου. Θυμίζει το της Παλαιάς Διαθήκης για τους Πρωτόπλαστους, το "ποιήσωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση".
Σ' αυτό το Θεό, δίνεται το όνομα Ποιμάντωρ ή Ποιμάνδρης, όπως επεκράτησε και εμφανίζεται ως αποκαλυπτική παρουσία του Υπέρτατου Όντος σε μια στιγμή έκστασης του Ερμή του Τρισμέγιστου. Προστίθεται ότι η Δημιουργία ξεκινάει από αυτόν τον πρώτο Νου, τον Πατέρα και την εμφάνιση του φωτός.
Σημειώστε ότι ο Γραμματικάκης στο βιβλίο του "Αυτοβιογραφία του φωτός" γράφει ότι "Το φως δεν αποκαλύπτει απλώς τον ορατό κόσμο, σε έναν μεγάλο βαθμό είναι και ο δημιουργός του".
Από το φως, σύμφωνα πάντα με τα ερμητικά κείμενα, εμφανίζεται ο Λόγος, ως γιος του Θεού. Και θα μου επιτρέψετε να σας θυμίσω ότι πολλοί διανοητές δέχονται ότι η λέξη Λόγος έχει την έννοια της σχέσης ενός πράγματος προς ένα άλλο. Ίσως μάλιστα αυτό να εννοούσε και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης με την έκφραση "Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος…", η δε χριστιανική θεολογία δέχεται ως Λόγο τον υιό του Θεού, τον Ιησού.
Στη συνέχεια, στα ερμητικά κείμενα, αναφέρεται ότι "το φως οργανώνεται σε ένα κόσμο αμέτρητων δυνάμεων". Ορισμένοι επιστήμονες πιθανολογούν ότι αυτό αποτελεί αναφορά στην δημιουργία των άστρων και στους συμπαντικούς νόμους που διέπουν την ύπαρξή τους.
Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Τέλος,
στο εσχατολογικό μέρος του διαλόγου του Ερμή του Τρισμέγιστου με τον
Ποιμάνδρη αναφέρεται ο θάνατος και η μελλοντική ζωή της ψυχής με τη θέση
ότι η μεν μορφή διαλύεται στα στοιχεία που την αποτελούσαν και αυτά
επανέρχονται στη προηγούμενη κατάστασή τους, οπότε αδρανοποιείται ο
θνητός χαρακτήρας τους. Η δε ψυχή, ελεύθερη πλέον, διέρχεται από τις
επτά σφαίρες της κάθαρσης για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας.
Εκεί θα περάσει από την θύρα που οδηγεί στους κόσμους των ανωτέρων
δυνάμεων.
Λέτε γι' αυτό να μιλάμε κι εμείς για έβδομο ουρανό; Το ερώτημα είναι ρητορικό.
Η
πίστη λοιπόν για την αθανασία της ψυχής είναι εμφανέστατη στην αρχαία
Αίγυπτο, στην οποία ήδη από τα προϊστορικά χρόνια συνηθιζόταν να
εναποτίθενται στους τάφους των βασιλέων εργαλεία, όπλα, κοσμήματα,
οικιακά σκεύη και τρόφιμα, σαν να επρόκειτο η ζωή του νεκρού να
συνεχίσει κατά τον ίδιο τρόπο όπως και πριν. Στην πραγματικότητα, ο
κόσμος των νεκρών εθεωρείτο πανομοιότυπος με τον κόσμο των ζωντανών.
Η
αρχαιολογική σκαπάνη δείχνει, εξ άλλου, πως από την εποχή της Πρώτης
Δυναστείας, έξι χιλιάδες χρόνια πριν (3100 - 2850) οι τάφοι είχαν έναν
χώρο για προσφορά σπονδών και τροφής στον νεκρό καθώς και για
επικοινωνία μαζί του. Και ακόμη, η Βίβλος των νεκρών, της Πέμπτης
Δυναστείας, πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, αναφέρει για πρώτη φορά ότι ο
βασιλιάς, ζει με τους θεούς απολαμβάνοντας ευδαιμονία και δέχεται τη
λατρεία των ανθρώπων.
Πολλούς αιώνες αργότερα παρόμοιες
πεποιθήσεις θα αφορούν πλέον και στην αθανασία της ψυχής, όχι μόνον των
βασιλέων αλλά και των κοινών ανθρώπων.
Θα σας θυμίσω επίσης ότι
παρεμφερείς είναι και οι παραδοχές για την αθανασία της ψυχής και τη
μετενσάρκωση των Ορφικών και των Πυθαγορείων. Αυτοί, πιθανώς
επηρεασμένοι από θρησκευτικές δοξασίες, κυρίως των Αιγυπτίων, πίστευαν
ότι η ψυχή είναι θεϊκή στη φύση της, ότι έχει φυλακιστεί στο σώμα και
ότι μετενσαρκώνεται. Οι Ορφικοί υποστήριζαν ότι η οριστική απελευθέρωση
της ψυχής από τους κύκλους των μετενσαρκώσεων και η μόνιμη διαμονή της
στα Ηλύσια Πεδία επιτυγχάνεται με τρεις ενάρετες ζωές. Αντιθέτως, οι
ψυχές των αδίκων υφίστανται τιμωρίες με επιπλέον ενσαρκώσεις. Οι
Πυθαγόρειοι εξ άλλου, δίδασκαν ότι η ηθική ζωή οδηγεί σε ανώτερες
μετενσαρκώσεις, μέχρι να επιτευχθεί η ένωση με το Θείον.
Ολοκληρώνοντας,
θα μου επιτρέψετε να τονίσω ότι η παράλληλη εμφάνιση και συνύπαρξη των
δύο θεοτήτων, με ταύτιση των ιδιοτήτων και των φιλοσοφιών τους στο βάθος
των αιώνων, σηματοδοτεί το εξελικτικό στάδιο της ανθρωπότητας, που
διαμορφώθηκε από τη συγκεκριμένη γνώση, από όπου κι αν αυτή προερχόταν.
Αναφέρθηκα
σε ένα μικρό μόνο μέρος αυτής της γνώσης γιατί πρόθεσή μου ήταν να
επισημάνω τις προαιώνιες σχέσεις των Ελλήνων και των Αιγυπτίων και όχι
να σας αναλύσω την ερμητική φιλοσοφία. Και κλείνοντας πρέπει να πω ότι
αυτές οι σχέσεις συνεχίσθηκαν χωρίς διακοπή μέχρι τις μέρες μας. Με
πρωταγωνιστικό, προ πάντων, το ρόλο του Πατριαρχείου μας. Αψευδή
τεκμήρια τους, εκτός εκείνων της αρχαιότητος, είναι τα έργα των προγόνων
σας. Τα σχολειά, οι εκκλησιές, τα νοσοκομεία και τα άλλα ευαγή
ιδρύματα, που κοσμούν σήμερα τη χώρα του Νείλου. Και ιδιαίτερα την
Αλεξάνδρεια του Καβάφη. Αυτά που για όλους τους Αιγυπτιώτες συνεχίζουν
να αποτελούν μνήμες ψυχής ιερές και σεβαστικά προσκυνήματα.
Συγγραφέας: Γεώργιος Βαξεβανίδης
Πηγή: www.ideotopos.gr
