Monday 30 December 2013

Η Αδελφότητα της Στρογγυλής Τράπεζας και η Ύψιστη Περιπέτεια (Μέρος Β)

Έχοντας εξιστορήσει ορισμένους από τους κυριότερους μύθους για το Δισκοπότηρο και τη Στρογγυλή Τράπεζα, ας προσπαθήσουμε τώρα να συλλάβουμε τα βαθύτερα νοήματα που κρύβουν. Δυστυχώς, κι εδώ δε θα μπορέσουμε να επεκταθούμε ιδιαίτερα, γιατί και η ερμηνεία των μύθων αποτελεί αχανές θέμα. Όπως θα αντιληφθήκατε και από την αφήγηση, ο πολύ πλούσιος συμβολισμός τους επιτρέπει να προσεγγιστεί το θέμα από πολλές σκοπιές: ψυχολογικά, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά και, οπωσδήποτε, αποκρυφιστικά. Η τελευταία ερμηνευτική προσέγγιση των μύθων είναι και από τις πιο συναρπαστικές, γιατί πραγματικά απελευθερώνει όλο το δυναμικό που κρύβουν μέσα τους. Δύο είναι τα κυριότερα σύμβολα και Ιερά Αντικείμενα: το Δισκοπότηρο και η Λόγχη. Είναι σύμβολα συμπληρωματικά και εκφράζουν δυο πολικά αντίθετες δυνάμεις. 



Δισκοπότηρο και Λόγχη

Το Δισκοπότηρο από το σχήμα του μας φανερώνει ότι είναι θηλυκό, δεκτικό, γαλήνιο και λατρευτικό, είναι στραμμένο προς τις ανώτερες σφαίρες, έτοιμο να δεχθεί την ανώτερη φώτιση και έμπνευση. Πάνω στον άνθρωπο, η βάση του αντιστοιχεί στη βάση της σπονδυλικής στήλης, στο εσωτερικό κέντρο όπου βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση μια τεράστια δύναμη. Το «πόδι» του κύπελλου είναι η σπονδυλική στήλη, ο αγωγός αυτής της δύναμης. Το σφαιρικό του μέρος, αρχίζει να σχηματίζεται στο κέντρο της καρδιάς. Εκεί, στον πυθμένα του Δισκοπότηρου, κατασταλάζουν όλες οι ανώτερες εμπνεύσεις και η συνειδητοποίηση της θεϊκής αγάπης που αγκαλιάζει τα πάντα. 


Ο άνθρωπος,
το Δισκοπότηρο
και η Λόγχη
στο Δέντρο της Ζωής
Στο κέντρο της σφαίρας του Δισκοπότηρου αντιστοιχεί το κέντρο του λαιμού, ενώ στο μπροστινό χείλος του αντιστοιχεί το κέντρο που υπάρχει ανάμεσα στα μάτια. Στο πίσω χείλος του αντιστοιχεί ο κωνοειδής αδένας, που βρίσκεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτεται ότι το Δισκοπότηρο είναι σύμβολο του άνθρωπου που βρίσκεται σε μια σχετικά υψηλή τελειότητα και λέμε σχετικά υψηλή γιατί, όπως φαίνεται και από την αντιστοιχία του πάνω στο Δέντρο της Ζωής, δεν καλύπτει την ανώτερη και την κατώτερη σφαίρα, δηλαδή το Σύμπαν στην πιο πνευματική και στην πιο υλική εκδήλωσή του αντίστοιχα. ΄Η μήπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ενώνει αυτούς τους δύο πόλους; Κι αυτή είναι τελικά η πεμπτουσία των εννοιών που υποβάλλει το Δισκοπότηρο: είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε Γη και Ουρανό, σε Ύλη και Πνεύμα. Είναι η γέφυρα που ενώνει τις δύο άκρες του Σύμπαντος. Είναι η Ψυχή του Άνθρωπου. 

Η Λόγχη φανερώνει από το σχήμα της ότι πρόκειται για αρσενικό σύμβολο, δυναμικό, διαπεραστικό και ενεργοποιητικό. Αποτελεί τον άξονα από τον οποίο κατεβαίνουν οι ενέργειες του εσωτερικού κόσμου και ανεβαίνουν οι εμπειρίες του εξωτερικού. Έτσι, με αυτή τη διπλή της λειτουργία, η Λόγχη συνδέεται με τις δύο πλάγιες στήλες του Δέντρου της Ζωής, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τη σύνθεσή τους, τη Μεσαία Στήλη. Όπως φαίνεται, έχει τις ίδιες σχεδόν αντιστοιχίες με το Δισκοπότηρο πάνω στα κέντρα του άνθρωπου, με μια διαφορά: ενώ το «πόδι» του Δισκοπότηρου αντιστοιχεί στη σπονδυλική στήλη, το στέλεχος της Λόγχης αντιστοιχεί σε αυτό που υπάρχει μέσα στη σπονδυλική στήλη, δηλαδή στο νωτιαίο μυελό. Η αιχμή της Λόγχης μοιάζει με διαμάντι και, ξεκινώντας από το κέντρο της καρδιάς, πλαταίνει στο κέντρο του λαιμού και καταλήγει στην υπόφυση. Έτσι το αίμα της Θυσίας χύνεται μέσα στο Δισκοπότηρο. 

Αυτή είναι μια γενική σκιαγράφηση του συμβολισμού της Λόγχης και του Δισκοπότηρου, ειδικά πάνω στον άνθρωπο και στο Δέντρο της Ζωής. Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι αυτή η σκιαγράφηση δεν είναι παρά η άκρη ενός νήματος που οδηγεί σε ακόμη πιο περίπλοκες αντιστοιχίες και βαθύτερες θεωρήσεις. 

Στην εισαγωγή είχαμε αναφέρει ότι η κεντρική ιδέα της ιστορίας του Δισκοπότηρου, είναι η ιστορία κάθε ανθρώπινης ψυχής, είναι το καθοδικό της ταξίδι από το Πνεύμα στην Ύλη και ο αγώνας της να υψωθεί ξανά προς τη Δημιουργική Πηγή. Η ιστορία του Δισκοπότηρου αρχίζει από την Ιερουσαλήμ και τα πρώτα χέρια που κρατάνε αυτό το Σκεύος, είναι του Χριστού, του Λυτρωτή της ανθρωπότητας. Μέσα από αυτό πραγματοποιείται η λυτρωτική πράξη της μυστηριακής θείας κοινωνίας κι εκεί μέσα, πάλι, σταλάζει το αίμα που έχυσε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό της Θυσίας. Έτσι, ο άρτος και ο οίνος της Θείας Κοινωνίας συμβολίζουν τη θεϊκή θυσία που λυτρώνει τον κατώτερο άνθρωπο και απελευθερώνει τον αγωγό που σχηματίζουν το πόδι του Δισκοπότηρου και το ακόντιο ή στέλεχος της Λόγχης, με αυτόν τον τρόπο γίνεται ανεμπόδιστα η επικοινωνία μεταξύ Θεότητας και Ανθρώπου, δηλαδή η θεία κοινωνία. Για αυτό, το Δισκοπότηρο θεωρείται σκεύος τεράστιας πνευματικής δύναμης, σύμβολο της πεμπτουσίας της διδασκαλίας του Χριστού και της ενότητας του ανθρώπου με τον ίδιο του το Δημιουργό. Η δύναμή του είναι αβάσταχτη και καταστροφική για χέρια σαν του Ιούδα και του Πιλάτου. Μονάχα ένα πολύ αγνό χέρι θα μπορούσε να το διαφυλάξει, το χέρι ενός ανθρώπου πολωμένου στο πνευματικό πεδίο , ο Ιωσήφ, που είχε συλλάβει το εσωτερικό νόημα του Χριστιανισμού. Ήταν ο μόνος άξιος να κατεβάσει το σώμα του Χριστού από το σταυρό και να συλλέξει το αίμα του μέσα στο Δισκοπότηρο, επισφραγίζοντας έτσι την τελική πράξη της Μεγάλης Θυσίας. Όταν τον συνέλαβαν οι εκπρόσωποι της ύλης (οι Ρωμαίοι στρατιώτες), στάθηκε αδύνατο να τον κρατήσουν φυλακισμένο: μέσα στον Ιωσήφ δεν υπάρχει τίποτε το υλικό που να μπορεί να τον κρατήσει δέσμιο της ύλης. Έτσι, οι τέσσερις γωνίες της φυλακής, τα τέσσερα στοιχεία που συνθέτουν τον υλικό άνθρωπο, ανυψώνονται και ο Ιωσήφ ελευθερώνεται. Κι όταν ακόμη τον κλείνουν στον πύργο, έναν πύργο χωρίς πόρτες και παράθυρα, για να τον θανατώσουν αποκόβοντάς τον ολότελα από τον εξωτερικό κόσμο, ο Ιωσήφ εξυψώνεται ακόμη περισσότερο, ταυτίζεται με το Δισκοπότηρο και είναι έτοιμος πια να αναλάβει μια δεύτερη αποστολή, εξίσου σπουδαία με εκείνη της διαφύλαξης του Δισκοπότηρου. 

Αυτή η δεύτερη αποστολή είναι να το μεταφέρει στη Δύση. Η Δύση συμβολίζει τη ζωή και τη συνείδηση που είναι εστιασμένη στο υλικό πεδίο, πολύ μακριά από τα πνευματικά φώτα. Έτσι, η πορεία του Ιερού Σκεύους από τη Ανατολή στη Δύση, συμβολίζει 

την πορεία της ψυχής προς την ύλη, με σκοπό να φωτίζει το γήινο πεδίο και να το εξυψώνει. Σε αυτό το σημείο ο Καββαλιστικός συμβολισμός μπορεί να μας δώσει πολλά κλειδιά για την κατανόηση των μύθων. Το Δισκοπότηρο φεύγει από την άγια πόλη της Ιερουσαλήμ (όπου η θεότητα λατρευόταν μέσα στο άδειο ιερό) για να πάει στη Δύση (όπου η λατρεία προς τη Θεότητα εκδηλωνόταν μέσα από μυριάδες μικρότερες θεότητες και στοιχεία της φύσης). Είναι μια συμβολική κάθοδος από τη Σφαίρα του Κέτερ, από το πιο άμορφο και πνευματικό επίπεδο, προς το επίπεδο της χειροπιαστής ύλης, τη Σφαίρα του Μαλκούτ. Αν παρακολουθήσουμε τα στάδια του ταξιδιού, θα δούμε ότι αντιστοιχούν θαυμάσια με τα επίπεδα των Σφαιρών της Μεσαίας Στήλης του Δέντρου. Η έρημος αντιστοιχεί στην αόρατη Σεφίρα του Ντάατ. Το Ντάατ γεφυρώνει μια Άβυσσο, την Άβυσσο που υπάρχει ανάμεσα στα ανώτερα πνευματικά επίπεδα και τα κατώτερα, τα πιο υλικά. Πολλοί μυστικιστές περιέγραψαν τη διάσχιση αυτής της Αβύσσου σαν έρημο ή σαν σκοτεινή νύχτα της ψυχής. Στην έρημο, μονάχα η ανώτερη γνώση του Ιωσήφ μπόρεσε να βοηθήσει εκείνους που υπέφεραν από πείνα. Και Γνώση είναι η μετάφραση της λέξης Ντάατ. Ο επόμενος σταθμός τους ήταν η πόλη του βασιλιά Εβαλάχ, η οποία κινδύνευε να καταληφθεί. Για να περάσει ο κίνδυνος και να αποκατασταθεί η ειρήνη στην πόλη του βασιλιά, χρειάστηκε η εμφύσηση των νέων ιδανικών και αξιών που μετέφερε μαζί του ο Ιωσήφ. 

Η Συμβολική 
Κάθοδος
Αυτό το στάδιο αντιστοιχεί στη Σεφίρα Τίφαρετ, που έχει εσωτερικό τίτλο την Αρμονία και συμβολική της εικόνα είναι ένα βασιλιάς. Η συνοδεία ήταν έτοιμη πια να περάσει στη Σεφίρα του Γεσούντ, στη θάλασσα του αστρικού πεδίου, του ασυνείδητου και των ονείρων. Οι πνευματικά εξελιγμένοι μπορούν να περάσουν με ένα μαγικό τρόπο, χωρίς να τους αγγίξουν τα νερά της. Οι λιγότερο εξελιγμένοι πρέπει να δοκιμάσουν τη γαλήνη και τις φουρτούνες που κρύβει, πριν μπορέσουν να ενωθούν με τους άλλους. Όταν η συνοδεία του Ιωσήφ φτάνει στο Γκλαστόνμπερι, συμμετέχουν σε ένα νέο Μυστικό Δείπνο, για να επικυρώσουν την εκπλήρωση του σκοπού τους. Στην έρημο και στο Γλαστόνμπερι η συνοδεία δείπνησε με τροφή το ψάρι, σύμβολο του Χριστού. Το ψάρι συμβολίζει τη χριστιανική διδασκαλία που δίνεται μέσα από το Δισκοπότηρο και με την τροφή συμβολίζεται η εσωτερική αφομοίωση αυτής της διδασκαλίας. Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι ο Χριστός επισφράγισε από αστρολογική άποψη τον ερχομό της εποχής των Ιχθύων. Ένας καινούργιος κύκλος εμπειριών άνοιξε τότε για την ανθρωπότητα, μια προσπάθεια να εφαρμόζει δυο απλά λόγια: «αγαπάτε αλλήλους». 

Η συνοδεία του Δισκοπότηρου είχε χτίσει στο Γκλαστόνμπερι μια εκκλησία αρκετά περίεργη. Λέγεται και υπάρχουν αρκετά αρχαιολογικά στοιχεία που το επικυρώνουν) ότι αυτή η πρώτη χριστιανική εκκλησία ήταν χτισμένη σύμφωνα με το πρότυπο της Νέας Ιερουσαλήμ που περιγράφει ο Ιωάννης στη Αποκάλυψη. Κατά αυτό τον τρόπο, η θεία συνοδεία του Ιωσήφ δήλωσε τη θέλησή της να εγκαθιδρύσει το βασίλειο του Θεού πάνω στη Γη, δηλαδή στη σφαίρα του Μαλκούτ. Η ιδιαίτερη σχέση αυτής της εκκλησίας με τη Γη φανερώνεται από το γεγονός ότι ήταν αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία, σύμβολο της αγνής ύλης που γονιμοποιήθηκε από τη Θεότητα. Σύμφωνα με την καββαλιστική επιστήμη της Γεμάτρια, η φράση Παρθένος Μαρία αντιστοιχεί και ισοδυναμεί με τη φράση Το Πνεύμα της Γης. Ο αριθμός που προκύπτει από τα γράμματα της φράσης χρησιμοποιήθηκε σαν περίμετρος του ναού, μια πανάρχαια τεχνική που εφαρμόστηκε για το χτίσιμο ναών σε τόπους που θεωρούνταν ιεροί. 

Το Δισκοπότηρο έφτασε στο υλικό πεδίο χωρίς να χάσει την πνευματική του φύση και στη συνέχεια χάθηκε από τα μάτια των ανθρώπων εκείνων που βλέπουν μόνο τον υλικό κόσμο. Η χαμηλή ύλη είναι αδύνατο να δει την πνευματική πηγή. Κι έτσι, κανείς δε γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται το Κάστρο, τα Άγια Αντικείμενα και οι Φύλακές τους. Θα γίνουν ορατά μονάχα σε εκείνους που θα μπορέσουν να πλησιάσουν την ουσία τους, σε εκείνους που θα έχουν τη δύναμη, το θάρρος και τη θέληση να παλέψουν και να ανέβουν στην κλίμακα της εξέλιξης. Αλλά και οι διάδοχοι του Ιωσήφ δεν είχαν την υψηλή πνευματικότητά του. Ακόμη και στα δικά τους χέρια το Δισκοπότηρο ήταν επικίνδυνο, για αυτό και όλοι οι διάδοχοί του έφεραν μια βαθιά και αθεράπευτη πληγή που θα θεραπευόταν μόνο όταν το Άγιο Σκεύος περιερχόταν σε άξια χέρια. Και αυτό θα γίνει ύστερα από πολλά χρόνια και αμέτρητες περιπέτειες. 

Τώρα αρχίζει το ανοδικό ταξίδι, η προσπάθεια της ανακάλυψης του Δισκοπότηρου, δηλαδή η Αναζήτηση. Είναι ένα έργο που την πρώτη του φάση αναλαμβάνει η μυστηριώδης μορφή του Μέρλιν. Σαν δρυίδης μάγος κατέχει όλη τη γνώση του φυσικού πεδίου και των νόμων του, τους οποίους μπορεί να χειριστεί. Κληρονομιά του είναι οι εμπειρίες και οι διδαχές αιώνων, για αυτό και πήρε στα χέρια του το Μαγικό Βιβλίο, στο οποίο είχε καταγράψει τον ερχομό της συνοδείας του Δισκοπότηρου ένας πρόγονός του Δρυίδης. Είναι δάσκαλος της Κελτικής Παράδοσης των Δρυίδων. Με τη διορατικότητά του, όμως, κατανοεί ότι είναι ο τελευταίος κρίκος αυτής της παράδοσης, βλέπει τον ερχομό της νέας εποχής και την ανατολή μιας νέας διδασκαλίας αγάπης και ενότητας για τους ανθρώπους. Η κατανόησή του στέκει πάνω από τις πρόσκαιρες θρησκείες, γιατί έχει καταλάβει το αιώνιο νόημα που κρύβουν όλες στον πυρήνα τους. Σαν Υπηρέτης του Φωτός θέλει να βοηθήσει στην αρμονική αλλαγή των καιρών κι έτσι αργότερα θα παρακινήσει τους Ιππότες να ψάξουν για το Δισκοπότηρο. Ο Μέρλιν παρουσιάζεται σαν η ίδια η Πύλη και ο φρουρός της συνάμα, μέσα από αυτή την Πύλη το βασίλειο του Αρθούρου θα ξεκινήσει την Ατραπό προς μια νέα κατάσταση συνείδησης. Την ίδια λειτουργία συμβολίζει ο Μέρλιν και μέσα στον άνθρωπο. Είναι ένας φρουρός ανάμεσα στο ασυνείδητο και το συνειδητό. Στέκει εκεί, φύλακας των εμπειριών και των γνώσεων που έχει αποκτήσει το άτομο κατά το μακρινό παρελθόν, μέσα από αμέτρητους κύκλους ζωών. Είναι μια ασφαλιστική δικλείδα, που δεν επιτρέπει να περάσει τίποτε από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις, ώστε το άτομο να έχει πάντα την ευκαιρία, σε κάθε ζωή, να κάνει μια καινούργια αρχή. Ας αναλογιστεί κανείς τα επακόλουθα μιας τέτοιας πρόωρης γνώσης: το λιγότερο που μπορεί να επέλθει, είναι ψυχολογική συντριβή. Μονάχα όταν ωριμάζουν οι συνθήκες μισανοίγει ο φύλακας Μέρλιν αυτή την πόρτα που μας ελευθερώνει το παρελθόν. Το πόσο πλατιά ανοίγει αυτή η πόρτα, εξαρτάται από την επικαιρότητα των καταστάσεων και την ωριμότητα του ατόμου. 

Ο Μέρλιν ήταν εκείνος που ανέλαβε την εσωτερική εκπαίδευση του Αρθούρου. Βλέποντας πολύ πιο μακριά στο μέλλον απ' όσο ο νεαρός Αρθούρος, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα σοφό και συνετό ηγέτη, στον οποίο θα μπορούσε αργότερα να εμπιστευθεί το Μεγάλο Έργο. O Αρθούρος δεν τον διέψευσε. Τραβώντας το Εξκάλιμπερ από την πέτρα απέδειξε ότι αυτός ήταν δικαιωματικά ο ηγέτης της χώρας. Το Ξίφος, σύμβολο της πνευματικής δύναμης, ήταν σφηνωμένο στην πέτρα, δηλαδή στην πιο χονδροειδή και πυκνή υλική κατάσταση. Γιατί η πνευματική δύναμη είναι εγκλωβισμένη στη γη και μονάχα ο Αρθούρος ήταν γραφτό να την απελευθερώσει, γιατί μονάχα αυτός θα τη χρησιμοποιούσε για να ενώσει τη χώρα και να σχηματίσει αργότερα τη Στρογγυλή Τράπεζα. Η ενέργεια απελευθερώνεται από το κέντρο του ιερού οστού και αρχίζει να ανεβαίνει τη σπονδυλική στήλη. Ο συμβολισμός είναι αρκετά σαφής. Η διαιρεμένη χώρα δεν είναι παρά σκόρπια κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού, που αλληλοσυγκρούονται και αυτοδεσμεύονται. Είναι η διαρκής πάλη που γίνεται μέσα μας, σε πολλά επίπεδα και προς πολλές κατευθύνσεις. Κανένα, όμως, από αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας δεν έχει ούτε το δικαίωμα αλλά ούτε και τη δύναμη να τραβήξει το Ξίφος από την πέτρα, να αφυπνίσει την εγκλωβισμένη πνευματική δύναμη. Αυτό μπορεί να το κάνει μονάχα εκείνη η όψη του Εαυτού μας, η οποία έχει γαλουχηθεί με αυτό το όραμα και ζει για την εκπλήρωσή του δηλαδή, ο αντίστοιχος εσωτερικός Αρθούρος του καθένα. Ο Αρθούρος αντιστοιχεί στο στοιχείο της Γης, για αυτό και είναι ο γήινος βασιλιάς. Μικρός ανατράφηκε μέσα στη μοναξιά, ώστε το σώμα και η ψυχή του να έχουν τη δυνατότητα να έρθουν σε μια αρμονική σχέση. Από μωρό σχεδόν, ο Μέρλιν τον εμπότιζε με τη χριστιανική διδασκαλία και τον εξοικείωσε με τους πνευματικούς κραδασμούς, για να μπορεί να δεχθεί τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Κοντά στον σερ Έκτορα προετοιμάστηκε ουσιαστικά για τη βασιλεία της χώρας του, δηλαδή την αντίστοιχη μύηση. Έχοντας όλες αυτές τις ικανότητες κατόρθωσε να σταματήσει τις εσωτερικές διαμάχες και έριδες, για να μπορέσει να γίνει ακουστή η εσωτερική φωνή. Συγκέντρωσε γύρω του τους πιο εκλεκτούς Ιππότες, δηλαδή περιμάζεψε τις δυνάμεις και τις ικανότητες που υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο και που μέχρι τότε φθείρονταν σε άσκοπες διαμάχες. Έτσι ιδρύθηκε η Στρογγυλή Τράπεζα, γύρω από την οποία συγκεντρώνονταν οι Ιππότες για να ανταλλάξουν εμπειρίες και γνώσεις, για να επικοινωνήσουν. Μετά επέστρεφαν στον εξωτερικό κόσμο, έτοιμοι να αναλάβουν τις πιο δύσκολες αποστολές και να ανακουφίσουν όλους τους ανθρώπους. Η συμμετοχή τους στην κοινωνία της Στρογγυλής Τράπεζας, ήταν η πιο ιερή τους στιγμή, όπως ακριβώς για κάθε άνθρωπο ιερότερη στιγμή είναι αυτή της εσωτερικής του επικοινωνίας, όταν για λίγα λεπτά της ημέρας αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο, για να προσεγγίσει ένα ανώτερο επίπεδο, είτε αυτό το κάνει με προσευχή, είτε με ενατένιση, είτε με διαλογισμό. 

Το πρώτο μέρος του σχέδιου του Μέρλιν είχε εκπληρωθεί. Γνώριζε ότι σε αυτές τις συναντήσεις οι Ιππότες θα έχουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν ακόμη περισσότερο. Ο καθένας έδινε τον εαυτό του και σαν αντάλλαγμα έπαιρνε το δεκαπλάσιο, αρκεί να τον έδινε με όλη του την καρδιά. Κάθε τους συνάντηση, ήταν μια μικρή μύηση. 

Η Στρογγυλή Τράπεζα είναι ένας Βωμός που αντανακλά το Ανώτερο μέσα στο κατώτερο και είναι το αρχαιότερο σύμβολο που έχει παρθεί από την κατάσταση της Ουράνιας Θεότητας. Ορισμένοι εσωτερικοί μύθοι αναφέρουν ότι ο Μέρλιν έφερε την Τράπεζα από κάποιον μακρινό αστερισμό, απ' όπου καταγόταν και ο ίδιος και στον οποίο βρίσκεται το πρότυπο της αληθινής εξέλιξης. Άλλοι μύθοι τον θέλουν να έχει μεταφέρει με μαγικό τρόπο τους τεράστιους λίθους του Στόουνχετζ από την Ιρλανδία, για να τους τοποθετήσει στη Αγγλία. Η Τράπεζα, λοιπόν, περιέχει ολόκληρο το σχέδιο της αλληλουχίας των θεϊκών εκπορεύσεων. Στην πραγματικότητα, η Στρογγυλή Τράπεζα είναι ένα αρχέτυπο, το οποίο, όμως, λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα. 

Η Στρογγυλή Τράπεζα σε τρία επίπεδα:
α. Ο Κύκλος των Τεσσάρων
β. Ο Κύκλος των Οκτώ
γ. Ο Κύκλος των Δώδεκα

Οι τρεις Τράπεζες που αναφέρονται στο μύθο, μπορούν να παρασταθούν και σαν τρεις ομόκεντροι κύκλοι: ο εσωτερικός είναι η Πνευματική Τράπεζα ή αλλιώς η Τράπεζα των Τεσσάρων. Σε μια θεωρητική προσέγγισή της θα βοηθούσε πολύ το βιβλίο του Γιουνγκ με τίτλο, «Το Πρόβλημα του Τέταρτου». Ο αμέσως επόμενος κύκλος, δηλαδή η μεσαία «στοιβάδα», είναι η Τράπεζα των Πλανητών ή αλλιώς η Τράπεζα της Ψυχής. Και ο τρίτος, ο πιο υλικός, αν θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε έτσι, είναι ο κύκλος της Τράπεζας των 12, που συνδέεται με τα 12 ζώδια. Είναι η Τράπεζα του Μέρλιν και αντιστοιχεί στην προσωπικότητα. Γύρω από την τρίτη Στρογγυλή Τράπεζα συγκεντρώνονται ουσιαστικά οι 12 πιο εκλεκτές όψεις της προσωπικότητας. Η προσωπικότητα δέχεται τις εμπειρίες της μέσα στην ύλη και μέσα από την ύλη εξελίσσεται. 

Έτσι, οι 12 Ιππότες είναι οι 12 τύποι προσωπικότητας που αναπτύσσονται σύμφωνα με τις εμπειρίες που προσφέρει η γέννηση κάτω από κάποιο ζώδιο. Η εξωτερική, λοιπόν, περιφέρεια της Τράπεζας αντιστοιχεί στον Τροχό του Ζωδιακού, τον Τροχό της Εγκόσμιας Ζωής. Είναι ο τροχός στον οποίο ο άνθρωπος περιστρέφεται αμέτρητες φορές, για να ωριμάσει και να ανδρωθεί πνευματικά, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει σε έναν πιο εσωτερικό κύκλο, τον κύκλο της ψυχής. Ο εξελισσόμενος άνθρωπος σε αυτή τη φάση στρέφεται μέσα του και εκεί ανακαλύπτει το σύμπαν, επιβεβαιώνοντας το ερμητικό ρητό: «όπως τα πάνω, έτσι και τα κάτω». Αποκτά τότε μια ευρύτερη εσωτερική συνείδηση, που με τον καιρό τον φέρνει στον πιο εσωτερικό κύκλο, τον Κύκλο των Τεσσάρων, που αντιπροσωπεύει την πνευματική Τριάδα μαζί με τη Δημιουργία. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τις εμπειρίες αυτού του κύκλου, όπου το άτομο αναγνωρίζει τη θεϊκή φλόγα μέσα του, την τριαδική υπόσταση και έχει συνείδηση ότι αυτός ο ίδιος δεν είναι παρά ένα δημιούργημά της, το τέταρτο στοιχείο. Και τα λόγια γίνονται ακόμη πιο φτωχά, όταν πρόκειται να μιλήσει κανείς για την ένωση του ατόμου με τη Δημιουργική Πηγή, το κέντρο όλων των κύκλων, το κέντρο και την πηγή όλων των Συμπάντων, ορατών και αόρατων. Αν, λοιπόν, ταιριάξουμε το συμβολισμό της Στρογγυλής Τράπεζας με αυτόν του Δισκοπότηρου και της Λόγχης, θα δούμε ότι ο εσωτερικός κύκλος αντιστοιχεί στο χείλος του Δισκοπότηρου και το κέντρο του στη μύτη της Λόγχης. 

Αυτή είναι σε συντομία η εξελικτική πορεία που δοκιμάζει ο άνθρωπος καθώς προχωράει όλο και βαθύτερα στις διάφορες όψεις της Τράπεζας, μέχρι που κάποτε φτάνει στο κέντρο της. Όμως και στην αντίστροφη πορεία, από το κέντρο προς τα έξω, έχουμε μια αναπαράσταση της Δημιουργίας. Το κεντρικό σημείο, το απόλυτο Ένα, κάνει το πρώτο βήμα προς την εκδήλωση και επιβεβαιώνει τη συνείδηση της δικής του ύπαρξης. Αυτό παριστάνεται από την τοποθέτηση μιας περιφέρειας γύρω από το σημείο. Μετά ο Πατέρας δημιουργεί τον Υιό και εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα. Η Δημιουργία του Σύμπαντος είναι το τέταρτο στοιχείο, το οποίο συμπληρώνει την τετράδα. Το 4 μέσα στον κύκλο γίνεται σύμβολο της αρχετυπικής ιδέας της εκδήλωσης. Η Δημιουργία, όμως, γίνεται σε επτά μέρες και κάθε μέρα έχει το δικό της πλανήτη, το δικό της Πνεύμα μπροστά στο Θρόνο του Θεού. Με τη συμπλήρωση της Δημιουργίας, το Σύμπαν έχει μπει σε κάποια τάξη και η ζώνη των 12 ζωδίων παίρνει τη θέση της γύρω από τη Γη. Είναι πια η σειρά του ανθρώπου να αρχίσει τον εξελικτικό του αγώνα, σύμφωνα με την πορεία που περιγράψαμε πριν. Εδώ, σε αυτή την κοσμολογία της Στρογγυλής Τράπεζας, υπάρχει μια άμεση αναφορά σε εκείνο που η Αλίκη Μπέιλι είχε αποκαλέσει «το μυστήριο του 1 που γίνεται 3, του 3 που γίνεται 7 και του 7 που γίνεται 12». Αλλά μήπως και η εξωτερική επιστήμη το ίδιο πρότυπο δεν ακολουθεί; Η πιο παραδεκτή θεωρία σήμερα για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι αυτή της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang): όλο το Σύμπαν ήταν κάποτε συμπυκνωμένο σε μια τεράστια σφαίρα (το σημείο μέσα στον κύκλο) που σε μια στιγμή εξερράγη και εκδηλώθηκε ολόκληρη η Δημιουργία, ενώ μερικοί προσθέτουν ότι κάποτε, στο μέλλον, θα συμπυκνωθεί πάλι, για να απορροφηθεί στο Δημιουργικό Σημείο, ώσπου να γίνει μια νέα έκρηξη, η Νέα Δημιουργία. Βλέπουμε ότι και οι πιο σύγχρονες κοσμολογικές αντιλήψεις, που γεννώνται μέσα από τα επιστημονικά όργανα και με βάση την ψυχρή γλώσσα των αριθμών, μας δίνουν μια εικόνα για το Σύμπαν παρόμοια με της Στρογγυλής Τράπεζας. Ένα Σύμπαν που πάλλεται σε μια καρδιά γεμάτη ζωή. 

Η Στρογγυλή Τράπεζα ήταν ένα αρχέτυπο που υπέβαλε υψηλές έννοιες στους Ιππότες και τους εμπότιζε με ανώτερους κραδασμούς. Με το πέρασμα του χρόνου, η συνείδησή τους βελτιωνόταν και μπορούσε να αγγίξει πιο λεπτές καταστάσεις. Ο ερχομός του δωδέκατου Ιππότη και η πλήρωση της «Επικίνδυνης Θέσης» σημαίνει ότι συμπληρώνεται ο κύκλος των γήινων εμπειριών και ο άνθρωπος, ενεργοποιώντας την ύψιστη από τις δυνατότητες που διαθέτει, φτάνει σε ένα τέτοιο συνειδησιακό επίπεδο, που το αρχετυπικό Δισκοπότηρο γίνεται φευγαλέα ορατό. Το όραμα για τους Ιππότες διάρκεσε ελάχιστα, διάρκεσε τόσο, όσο μπορούσαν να κρατήσουν εστιασμένη τη συνείδησή τους σε αυτό το υψηλό επίπεδο, ελάχιστα, αλλά αρκετά για να δονηθούν οι πιο ευαίσθητες χορδές και να γίνει σκοπός της ζωής τους η ανακάλυψή του. Τότε η θρυλική μορφή του Μέρλιν εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Ο σοφός Δρυίδης επέστρεψε στους αόρατους κόσμους από τους οποίους είχε έλθει, έχοντας εκπληρώσει με επιτυχία το έργο του. Είχε φτάσει, λοιπόν, ο καιρός της μεγάλης μύησης που ακολουθεί τις μικρότερες. Η Τράπεζα διαλύθηκε, γιατί και αυτή είχε εκπληρώσει το έργο της εμπνέοντας το ύψιστο ιδανικό σε όσους συμμετείχαν. Όλοι ξεχύθηκαν με ενθουσιασμό και πίστη στο όραμά τους, όμως δεν ήταν όλοι ικανοί να το εκπληρώσουν μέχρι τέλους. Δώδεκα ήταν οι πιο εκλεκτοί από ένα σύνολο δεκάδων Ιπποτών και μόνο 4 ήταν εκείνοι που προχώρησαν ακόμη βαθύτερα, στον πιο εσωτερικό κύκλο, παίρνοντας μια άμεση εμπειρία του Δισκοπότηρου, ενώ μόνο ένας από αυτούς έφτασε στην ίδια την Πηγή της Δημιουργίας, στο κέντρο όλων των κύκλων. 

Με τη διάλυση της Τράπεζας, η χώρα γνώρισε μέρες δυστυχίας και ο θλιμμένος Αρθούρος δεν μπόρεσε να αντιδράσει αμέσως. Γρήγορα, όμως, επανέφερε τα πράγματα σε μια τάξη. Με άλλα λόγια, όταν ο άνθρωπος φτάσει σε μια τέτοια κατάσταση, σε μια κρίσιμη καμπή, προς στιγμή χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του και νιώθει ότι διαλύεται, σαν να έχει στραγγιχθεί κάθε δημιουργική ικανότητα. Ο φόβος, η απελπισία, η απομόνωση, η ερημιά και η απογοήτευση τον σκεπάζουν, γιατί σπάζει ένας καθιερωμένος κύκλος ηρεμίας και γαλήνης, μα την ίδια στιγμή αρχίζει η τελευταία ανηφοριά του δρόμου. Είναι συναισθήματα που μας έχουν περιγραφεί από τους μεγαλύτερους μυστικιστές όλων των εποχών. Η Στρογγυλή Τράπεζα διαλύεται και αρχίζει η Μεγάλη Περιπέτεια. 

Πιο πριν αναφέραμε ότι τέσσερις ήταν αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν βαθύτερα από όλους. Αυτοί οι τέσσερις Ιππότες αντιπροσωπεύουν τους 4 ψυχολογικούς τύπους ανθρώπων και αντιστοιχούν στα 4 στοιχεία και στους 4 καββαλιστικούς Κόσμους, καθώς και στις 4 εποχές. Ο καθένας τους ακολουθεί κι ένα διαφορετικό δρόμο, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του. Ο Αρθούρος δε συμμετέχει στην Αναζήτηση, γιατί δεν μπορεί να εγκαταλείψει τις ευθύνες του απέναντι στο λαό του. Αυτοί οι τέσσερις μαζί με τον Αρθούρο αποτελούν την πεντάδα των πιο εκλεκτών της Στρογγυλής Τράπεζας. Καλό θα ήταν να μπορούσαμε να αναλύσουμε τους μύθους όλων των Ιπποτών, γιατί ο καθένας τους κρύβει πολλά. Όμως αυτό είναι αδύνατο κι έτσι θα σταθούμε στους 4 κυριότερους, αρχίζοντας από τον Γκάγουεν. 

Ο Γκάγουεν αντιστοιχεί στο στοιχείο του Αέρα, είναι ο ανθρώπινος τύπος που λειτουργεί με βάση τη νόηση. Ο δρόμος που ακολουθεί είναι του Δέντρου της Ζωής. Κάθε περιπέτειά του αντιστοιχεί και σε μια Σεφίρα του Δέντρου της Ζωής. Περνάει από εννέα μεγάλες περιπέτειες και παίρνει τις μυήσεις που αντιστοιχούν. Ακόμη και τα σύμβολα που περιγράφονται στους μύθους των περιπετειών του, έχουν άμεση σχέση με το συμβολισμό των Σφαιρών του Δέντρου. Όπως θα θυμάστε, μόλις έφτασε να αντιμετωπίσει τη 10η και τελική μύηση, νικήθηκε από τον ύπνο. Με αυτό τον τρόπο μας αποκαλύπτεται ότι η ύστατη μύηση δεν είναι κάτι που μπορεί να καταγραφεί από το νου. Ο νους μπορεί να οδηγήσει μέχρι εκεί, αλλά το πνεύμα παραμένει ασύλληπτο για αυτόν, όπως και η έννοια της Θεότητας. 

Ο Λάνσελοτ αντιστοιχεί στο στοιχείο της Γης. Είναι ο αισθαντικός τύπος χαρακτήρα και καββαλιστικά αποδίδεται στη Σφαίρα του Γεσούντ. Μικρός ανατράφηκε από μια νεράιδα των νερών, δηλαδή από μικρός είχε κάποια επαφή με τα στοιχειακά βασίλεια. Αλλά όταν ήρθε στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου, λησμόνησε τους μαγικούς κόσμους και εστιάστηκε στο γήινο βασίλειο της μορφής. Όντας γενναίος και επιδέξιος Ιππότης, θα μπορούσε να ήταν τέλειος, αν δεν έδινε υπερβολικά υλική υπόσταση στο ιδεώδες του. Έτσι, ο έρωτάς του για την Γκουίνιβερ τον καθήλωσε και δεν τον άφησε να πετάξει στα πνευματικά ύψη που είχε τη δυνατότητα να φτάσει. Λάτρεψε τη Γκουίνιβερ, γιατί σαν γήινος τύπος αναγνώριζε σε αυτήν το πολικό του αντίθετο, την πύρινη αρχή. Είχε συνείδηση της υπερβολής του, αλλά δεν είχε βρει μέσα του την αναγκαία ισορροπία για να την ξεπεράσει. Οι δοκιμασίες και οι περιπέτειές του αντιστοιχούν στο Ζωδιακό κύκλο, για αυτό και είναι ο Ιππότης που αντιπροσωπεύει τη μάζα της ανθρωπότητας. Ο Λάνσελοτ αναπτύσσεται μέσα από τις εμπειρίες που του προσφέρουν οι δώδεκα ζωδιακοί Οίκοι, όπως μας λένε αλληγορικά οι μύθοι της Αναζήτησής του. Πλησίασε και αυτός να βρει το Δισκοπότηρο, αλλά κατάφερε να έρθει μόνο σε μερική επαφή μαζί του. 

Ο Πέρσιβαλ είναι αυτός που βρήκε το Δισκοπότηρο, σύμφωνα με τη μία παράδοση. Αντιστοιχεί στο στοιχείο του Νερού. Καββαλιστικά αποδίδεται στη Σφαίρα του Νετζά και στο ανώτερο συναίσθημα. Ο δρόμος που ακολούθησε είναι ο δρόμος της Αφοσίωσης και του αγνού αισθήματος. Για αυτό είναι πιο κοντά στον άνθρωπο και στις δυνατότητές του. Ήταν γιος μιας χήρας. Αυτό σημαίνει ότι βρισκόταν κάτω από την επίδραση της θηλυκής μόνο όψης της ψυχής του. Γρήγορα, όμως, την εγκαταλείπει αναζητώντας την υλική εμπειρία και τον ίδιο του τον εαυτό μέσα σε αυτήν. Είναι ο Τρελός των Ταρώ, ο Τρελός που κάνει τα πρώτα του βήματα μέσα στην υλική εκδήλωση. Ζώντας μέσα στα δάση, δεν έχει πείρα της εγκόσμιας ζωής και κάνει συνεχώς αδεξιότητες. Έχει, όμως, μεγάλη εσωτερική δύναμη που τον βοηθάει διαρκώς. Αν και δεν έχει καθόλου γνώση του χειρισμού των όπλων, κατόρθωσε να σκοτώσει τον Κόκκινο Ιππότη. Αναγνώρισε πάντως την αδεξιότητά του και για αυτό πήγε να εκπαιδευτεί στο κάστρο ενός ισχυρού ηγεμόνα, όπου έμαθε τα πάντα σχετικά με τα όπλα και τη σωστή συμπεριφορά μέσα στη αυλή. Με άλλα λόγια, έμαθε να χρησιμοποιεί σωστά τις δυνάμεις του στο υλικό πεδίο, χωρίς όμως να αποφεύγει κι εκεί ορισμένα λάθη. Είναι σαν ένα σφουγγάρι που ρουφάει αδιάκριτα τα πάντα και έτσι όταν του λέγεται να μη μιλάει πολύ και να μην κάνει πολλές ερωτήσεις, το χαράζει βαθιά στο νου του. Ο Πέρσιβαλ, έχοντας πια συνειδητοποιήσει και εγκαθιδρύσει τον εαυτό του στο υλικό πεδίο, ξεκινάει για την αναζήτηση του πνευματικού του εαυτού, εμπλουτισμένος με τη γνώση της ύλης. Η έφεση και η φλόγα που καίει μέσα του, η αφοσίωσή του στο ιδανικό και η αγάπη του για το τέλειο, τον φέρνουν πρώιμα στο Κάστρο του Δισκοπότηρου. Γίνεται από όλους δεκτός με χαρά, γιατί γνωρίζουν ότι αυτός θα είναι εκείνος που θα εκπληρώσει την προφητεία. Όμως η λαθεμένη αφοσίωση στα μαθήματα του υλικού κόσμου δημιούργησε ορισμένους ανασταλτικούς παράγοντες για την εξέλιξή του. Τα λόγια του εκπαιδευτή του να μην κάνει πολλές ερωτήσεις, είναι ακόμη ζωντανά μέσα του κι έτσι όταν περνά από μπροστά του η συνοδεία του Δισκοπότηρου, δεν κάνει καμία ερώτηση και η ευκαιρία χάνεται. Με αυτό τον τρόπο δε δημιουργεί προβλήματα μόνο στον εαυτό του, αλλά και στο περιβάλλον. Η χώρα, ο Φύλακας του Δισκοπότηρου, ο Αρθούρος, όλοι υποφέρουν. Ο Πέρσιβαλ θλίβεται βαθιά και αρχίζει να περιπλανιέται έξω από το δρόμο του, έχοντας χάσει τον ίδιο του τον εαυτό, κλονισμένος από την αποτυχία του. Κάποια στιγμή, όμως, συνέρχεται και ξαναρχίζει τις προσπάθειές του. Εξιλεωμένος πια, γίνεται δεκτός και πάλι στο Κάστρο του Δισκοπότηρου. Αυτή τη φορά γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και γίνεται θριαμβευτικά ο νικητής του Δισκοπότηρου, έχει βρει συνειδητά τον Ανώτερο Εαυτό του και ταυτίζεται με το Άγιο Σκεύος. ΄Ετσι γίνεται αυτός ο Κύριός του και το σχέδιο εκπληρώνεται. Με το θάνατό του το Δισκοπότηρο ανυψώνεται στους ουρανούς και μαζί του περνάει ολόκληρη η χώρα σε ένα ανώτερο επίπεδο. Σε πολλά σημεία των περιπετειών του Πέρσιβαλ υπάρχει ένας σαφής χριστιανικός συμβολισμός: ο Ιππότης περνάει από ένα βάπτισμα, ένα πειρασμό, μια μεταμόρφωση, μια σταύρωση, μια κάθοδο στην κόλαση, μια ανάσταση και μια ανάληψη. Έτσι, ο δρόμος του είναι παράλληλος με το δρόμο του Χριστού, με τη διαφορά ότι το έργο του Χριστού αφορούσε την ανθρωπότητα ολόκληρη. Ο Τέταρτος Ιππότης είναι ο Γκάλαχαντ, αυτός που βρήκε το Δισκοπότηρο, σύμφωνα με μια άλλη, πιο εσωτερική εκδοχή. Αντιστοιχεί στο στοιχείο της Φωτιάς και σχετίζεται με τα πνευματικά επίπεδα. Αν και είναι ο ψυχολογικός τύπος της διαίσθησης, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα ιδανικό άπιαστο σχεδόν για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είναι αγνός, παρθένος, πιο πνευματικός παρά υλικός. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μοναστήρι, αφιερωμένος από παιδί στην Αναζήτηση του Θεού. Έχοντας για πατέρα το Λάνσελοτ, έναν από τους πιο εξελιγμένους Ιππότες, και για μητέρα του την Ελέιν, κόρη του Φύλακα του Δισκοπότηρου, είναι ουσιαστικά απόγονος του Ιωσήφ, έτσι, βρίσκεται πάντα κοντά στη αύρα του Δισκοπότηρου, δε χρειάζεται παρά να απλώσει το χέρι του και να το φτάσει. 

Ο Τέλειος Άνθρωπος
Η ανεύρεση του μυστηριώδους πλοίου δεν αποτελεί παρά την επισφράγιση ενός κύκλου που ξεκίνησε από το Σολομώντα και έκλεισε με τον Γκάλαχαντ, τον τελευταίο του απόγονο. Ο δρόμος που ακολούθησε ο Γκάλαχαντ, όπως συμβολίζεται μέσα στις περιπέτειές του, είναι αυτός του Ρόδου και του Σταυρού. Έτσι κατορθώνει να πραγματοποιήσει αυτό που η ψυχολογία ονομάζει ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Η ολοκλήρωση του ανθρώπου βρίσκεται μέσα στην εξέλιξη των 5 κεντρικών ηρώων που αναφέρθηκαν: Αρθούρος, Γκάγουεν, Λάνσελοτ και Πέρσιβαλ αποτελούν το τετράγωνο της προσωπικότητας, ο πνευματικός Ιππότης, ο Γκάλαχαντ, είναι το στοιχείο που τελειοποιεί τον άνθρωπο κι έτσι εκδηλώνεται το πεντάκτινο της ψυχής, σύμβολο του τέλειου ανθρώπου. 

Αυτά είναι σε συντομία τα συμβολικά στοιχεία που περιέχονται στους μύθους. Ο καθένας μπορεί να βρει αμέτρητες αντιστοιχίες, αν σκεφτεί ή μάλλον αν διαλογιστεί πάνω σε αυτά. Ίσως αυτό να είναι και το κλειδί για την επίτευξη του Δισκοπότηρου: βρίσκοντας ο καθένας τη εσωτερική αντιστοιχία του Θείου Κύπελλου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, κατορθώνει να το φτάσει και να ταυτιστεί μαζί του. 

Αυτό ακριβώς το έργο επιδιώκει και η Σχολή Πρακτικών Μαθημάτων Μυστηριακής Καββάλα: να βοηθήσει το άτομο να στραφεί προς τα μέσα κι εκεί να αναζητήσει το Δισκοπότηρο. Είναι ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης πολύ προσεκτικά σχεδιασμένο και επειδή αφορά τους μαθητές της Σχολής, καθώς και όσους επιθυμούν να γίνουν μαθητές της, θα πούμε δυο λόγια πάνω σε αυτό. Είναι αυτονόητο, μετά από τόσες ερμηνείες και συμβολικές εξηγήσεις των μύθων, ότι υπάρχει μια άμεση σχέση αυτού του επικού κύκλου και των μαθημάτων της Σχολής. Εφόσον η Σχολή συνδέεται με τον εσωτερισμό και έχει σαν σκοπό της την εσωτερική ανάπτυξη των μαθητών και την υπηρεσία που αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν στο πλατύτερο σύνολο της ανθρωπότητας, χρησιμοποιεί τα στοιχεία του μύθου για αυτό το σκοπό. Αφού ο μαθητής δομήσει το ατομικό Δέντρο της Ζωής, αρχίζει να χρησιμοποιεί τα αρχετυπικά σύμβολα του συγκεκριμένου μύθου σαν ένα είδος μαντάλα. Σε πιο προχωρημένα μαθήματα, η Σχολή βοηθάει το μαθητή να δομήσει όλα τα αρχετυπικά σύμβολα του Δισκοπότηρου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό και να δοκιμάσει την εμπειρία τους. Έτσι, η Τράπεζα του Μέρλιν συγχωνεύεται μέσα του. Οι Ιππότες γίνονται ολοφάνερα όψεις του εαυτού του, με τις οποίες έρχεται σε επικοινωνία και με τις οποίες μαθαίνει να συνεργάζεται. Το Δισκοπότηρο είναι σύμβολο της εσωτερικής αυτής επικοινωνίας και της διδασκαλίας: της διδασκαλίας που τον φέρνει σε επαφή με το μεγαλύτερο δάσκαλο από όλους, δηλαδή με την ψυχή του. Τελικά, το Κάστρο του Δισκοπότηρου, το κάστρο του βασιλιά Αρθούρου και όλο το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται ο μύθος, γίνεται ένα οικείο περιβάλλον μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθεί ο ίδιος και να δοκιμάσει διάφορες εμπειρίες. Περνάει από όλες τις καταστάσεις συνείδησης για να αποκτήσει τη γνώση τους και, τελικά, αφού την έχει σταθεροποιήσει, στρέφεται σε μια συμπύκνωση αυτής της γνώσης, σε μια ενοποίηση του ίδιου του εαυτού του, μετά την ανάλυση, έρχεται η σύνθεση. Ο μαθητής διαχωρίζει τα καλά στοιχεία από τα άσχημα και μετουσιώνει τα πρώτα όσο το δυνατό καλύτερα. ΄Ετσι, στο στάδιο της σύνθεσης τα στοιχεία αυτά έχουν μετουσιωθεί και όλη η προσωπικότητα βρίσκεται σε πολύ ανώτερο επίπεδο από εκείνο όπου βρισκόταν παλιά. Είναι η διαδικασία που ακολουθεί ο αλχημιστής και διαφέρουν μόνο τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται. Το ακατέργαστο υλικό διασπάται, μετουσιώνεται και μετά ενώνεται πάλι σε ένα σύνολο. Αυτό διδάσκει ο εσωτερισμός σε όλες τις μορφές του και αυτό το σύστημα ακολουθείται ουσιαστικά τόσο από τις Ανατολικές όσο και τις Δυτικές σχολές. Το δικό μας σύστημα χρησιμοποιεί σαν «οδοδείκτες» τα παγκόσμια και αναλλοίωτα σύμβολα της Στρογγυλής Τράπεζας, του Δισκοπότηρου, καθώς και όλο το σκηνικό που περιβάλλει την ιστορία. Έτσι, στα μαθήματα της Σχολής οι μύθοι των Ιπποτών αποκτούν μια πιο συγκλονιστική διάσταση, περνώντας από το επίπεδο του μύθου στο επίπεδο της πρακτικής εφαρμογής. 

Αγαπητοί μας φίλοι, συμπληρώσαμε περιληπτικά όλο τον κύκλο των μύθων, ακολουθώντας τους γενναίους Ιππότες στις περιπέτειές τους μέσα στα ανεξερεύνητα τοπία του εσωτερικού μας κόσμου. Είδαμε την Αναζήτηση του Δισκοπότηρου σαν την Ύψιστη Περιπέτεια του ανθρώπου. Το Δισκοπότηρο ανήκει σε όλα τα έθνη και σε όλες τις εποχές, γιατί είναι σύμβολο του Ανθρώπου που αναζητά το Ύψιστο Ιδανικό. Οι τρόποι προσέγγισής του, όπως μας έδειξαν και οι μύθοι, διαφέρουν, αλλά το Άγιο Σκεύος βρίσκεται πάντα εκεί, στο Κάστρο του Λόνγκρες, και περιμένει τα άξια χέρια. Οι μύθοι του, λοιπόν, δεν είναι απόκοσμα παραμύθια, αλλά βαθιές αλήθειες που βρίσκονται στον πυρήνα όλων των Μεγάλων Διδασκαλιών. 

Η έρευνα των αλχημιστών ή η αναζήτηση των Ιπποτών παραμένει ένα ανεκπλήρωτο έργο για την πλατιά ανθρωπότητα, που ακόμη αγωνίζεται να ενώσει τα σκόρπια κομμάτια της. Ο σχηματισμός μιας παγκόσμιας Στρογγυλής Τράπεζας ίσως ανήκει σε ένα πολύ μακρινό μέλλον. Πόσο πιο κοντά, όμως, φέρνει τη στιγμή αυτή η προσπάθεια έστω και ενός μέλους της ανθρωπότητας να αναλάβει το έργο τούτο! Αναμφίβολα, κάθε αναζητητής πρέπει να βαδίσει το δικό του δρόμο, μέσα στο δικό του περιβάλλον και να αγωνιστεί με τις δικές του δυνάμεις. Αυτό που θα ανακαλύψει στο τέλος της περιπέτειάς του, όμως, είτε Δισκοπότηρο ονομάζεται, είτε πετράδι μέσα στο λωτό, είτε φιλοσοφική λίθος, θα πρέπει να το αποθέσει πάνω στο Βωμό της Υπηρεσίας του Ανθρώπου και της Δημιουργίας. 

Επεξηγήσεις

1 Λογγίνος: Ρωμαίος εκατόνταρχος με του οποίου τη λόγχη τρυπήθηκε ο Χριστός και αργότερα πίστεψε στη θειότητα του Χριστού και κήρυξε το λόγο του. Αποκεφαλίστηκε από τους Ρωμαίους και θεωρείται από τους πρώτους μάρτυρες.


Πηγή: e-zine.gr

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...