Αναστάται εκ νεκρών;
Στα ευαγγέλια αναφέρεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, αυτός που θα έβγαζε τον λαό των Εβραίων από την καταπίεση των Ρωμαίων, ο απελευθερωτής. Εκείνη την εποχή, η Ιουδαία, ήταν ως γνωστόν κατεχόμενη από τους ρωμαίους που επέβαλλαν την τάξη με τον στρατό κατοχής, ενώ αντάρτες πολεμούσαν και σαμποτάριζαν τους εισβολείς. Ο Ιησούς αναμένονταν λοιπόν σαν Μεσσίας και στο τέλος κατάφερε να το πάρει το χρίσμα. Στον 1ο αιώνα μ.χ. τα αρχεία των Ιουδαίων τον αναφέρουν σαν «σοφό», σαν «δάσκαλο» και σαν «βασιλιά», αλλά πουθενά δεν αναφέρεται η θεικότητα του. Όταν , μάλιστα τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας τον ονομάζουν Μεσσία του Ισραήλ, Ανώτατο Στρατιωτικό Διοικητή του Ισραήλ, τότε δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία πως οι Απόστολοι ήταν οπλισμένοι! Από την αρχή της στρατολόγησης τους, ο Ιησούς είχε φροντίσει να είναι οπλισμένοι. Μην ξεχνάμε τον Πέτρο που τράβηξε το σπαθί του και έκοψε το αυτί του δούλου Μάλχου, όταν πήγαν να συλλάβουν τον Ιησού. Ο Ιησούς είπε: « δεν φέρνω ειρήνη, αλλά ένα σπαθί».
Εκείνη την εποχή λοιπόν, μαζί με τους Ρωμαίους κατακτητές συντάσσονταν και το Συμβούλιο των Ιουδαίων. Στα μάτια της Εβραϊκής κοινότητας, οι Ιουδαίοι ήταν ο λαός του Θεού. Ανήκαν στον Θεό και ο Θεός ανήκε σ’ αυτούς. Τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας, ήταν κάτι συνηθισμένο σε μια φυλή που οι αιρέσεις της ( Ναζωραίοι, Εσσαίοι κλπ) ήταν τόσες πολλές και σημαντικές. Ο Ιησούς θεωρούνταν ήδη σαν μια απειλή στα μάτια των επικριτών του, των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Αν μέσα σε όλους αυτούς προσθέσετε και το Εβραϊκό Συμβούλιο , τότε εύκολα αντιλαμβάνεστε πόσους πραγματικά εχθρούς είχε ο Ιησούς. Σίγουρα, πολύ θα ήθελαν όλοι αυτοί να τον καταδικάσουν, αλλά αν το έκαναν θα ξεσήκωναν εναντίον τους τον λαό που τον πίστευε και τον ακολουθούσε. Έτσι, αναπόφευκτα έπρεπε να βρουν κάποιον άλλο τρόπο να τον ξεφορτωθούν. Ο Ιησούς αντιπροσώπευε πολλούς κινδύνους για όλους αυτούς , ο σημαντικότερος όμως ήταν η δυτικότροπη παιδεία και φιλοσοφία που προσπαθούσε να περάσει μέσα από τα διδάγματα του. Βασίζονταν κυρίως στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη οι θέσεις του και μην ξεχνάτε πως ο Ελληνικός τρόπος ζωής ήταν ανεπιθύμητος στην Ιουδαία. Για να τον ξεφορτωθούν , λοιπόν, τον κατέδωσαν στους Ρωμαίους, μια και αυτοί δεν μπορούσαν να συγκροτήσουν δικαστήριο να τον καταδικάσει , λόγω του ότι ήταν Πάσχα και ως γνωστόν, μέχρι και σήμερα , κατά την διάρκεια του Εβραϊκού Πάσχα, απαγορεύεται δια νόμου η σύγκληση του Συμβουλίου για νομικά θέματα. Αυτή ήταν και η επίσημη δικαιολογία τους προς τους Ρωμαίους, όταν ρωτήθηκαν γιατί δεν τον δίκαζαν οι ίδιοι. Όσο για τον θάνατο του Ιησού στον Σταυρό , αυτός μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ σαν «πνευματικός» θάνατος παρά σαν φυσικός. Αυτό καθορίζεται από τον «κανονισμό των 3 ημερών» που όλοι κατά την διάρκεια του 1ου αιώνα γνώριζαν. Για τα πολιτιστικά και νομικά πεπραγμένα της εποχής εκείνης, ο Ιησούς ήταν ήδη «νεκρός» πριν καν ανέβει στον Σταυρό. Αυτό στην Αρχαία Ελλάδα το ονόμαζαν «εξοστρακισμό» και νομίζω πως αυτή η περιγραφή μπορεί να δώσει την αληθινή έννοια του «θανάτου» του. Για 3 μέρες ο Ιησούς ήταν νομικά άρρωστος , με τον απόλυτο θάνατο να έρχεται την 4η μέρα. Αυτή την μέρα θα θάβονταν ζωντανός, εκτός αν «ανασταίνονταν», όπως και συνέβη. Και μάλιστα , το είχε προβλέψει και ο ίδιος.
«Αναστάσεις» εκείνη την εποχή μπορούσε να πραγματοποιήσει μόνο ο Ανώτατος Ιερέας η ο Πατέρας της Κοινότητας. Εφόσον ο Ανώτατος Ιερέας ήταν ο Ιωσήφ Καϊάφας , ο άνθρωπος που ζήτησε την καταδίκη του Ιησού, απέμενε ο Πατέρας της κοινότητας για να τον «αναστήσει». Ο Πατέρας αυτός ,όπως ίσως θυμάστε, ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής. Στα Ευαγγέλια, αναφέρεται πως ο Ιησούς πάνω στον Σταυρό, λέει: «Πατέρα , εις τα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου» και γνωρίζουμε πως κατά αυτήν την περίοδο, πατέρας του ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής.
Ο θάνατος του Ιησού επιβεβαιώνεται στις Γραφές από το «κέντημα» στα πλευρά του, με ένα δόρυ, που του έκανε ένας στρατιώτης «και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Όμως δεν λέει πουθενά πως τον τρύπησε με το ακόντιο, αλλά πως «αυτού την πλευράν ένυξε» δηλαδή πως την έγδαρε. Επίσης λέει, πως έτρεξε αίμα και νερό από την πληγή του. Πρώτα από όλα δεν είναι λογικό να τρέξει νερό από πληγή είτε ζωντανού, είτε πεθαμένου. Σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη (έκανα την σχετική έρευνα) το νερό δεν μπορεί να τρέξει από το ανθρώπινο σώμα μέσα από πληγή. Και το αίμα που τρέχει είναι δείγμα ζωής και όχι θανάτου, εφόσον μετά τον θάνατο σταματάει η κυκλοφορία του αίματος.
Ας δούμε, όμως, τι λένε και τα Ευαγγέλια επί του θέματος. Λένε , λοιπόν, πως ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ήρθε και πήρε το σώμα του Ιησού για να το θάψει. Όταν αναφερόμαστε σε ένα ζωντανό άνθρωπο, χρησιμοποιούμε την λέξη σώμα. Π .χ. «αυτή η κοπέλα έχει ωραίο σώμα». Όταν θέλουμε να αναφερθούμε στο σώμα κάποιου πεθαμένου, όμως, λέμε για το πτώμα του. Η λέξη σώμα υπονοεί ένα ζωντανό κορμί, ενώ η λέξη πτώμα το πεθαμένο. Αυτά είναι βασικά ελληνικά και μην ξεχνάτε, πως η Καινή Διαθήκη, γράφτηκε στα ελληνικά. Ο Χριστός προφανώς επέζησε της σταυρώσεως. Ακόμα και το Κοράνι, αναφέρει πως ο Ιησούς έζησε και μετά την Σταύρωση. Στα ευαγγέλια, παρατηρείται μια διαφορά ως προς τον καθορισμό της ώρας της Σταύρωσης. Σε κάποια αναφέρεται πως έγινε την 3η απογευματινή και σε άλλα την 6η. Φαίνεται πως αυτή η διαφορά ώρας ήταν σημαντική. Εκείνη την εποχή, συνήθιζαν να χωρίζουν το 24ωρο σε 12 ώρες νύχτας και 12 ώρες μέρας. Ο Ιησούς είπε: «δεν υπάρχουν 12 ώρες σε μια μέρα;» Ο χρόνος μετρούνταν με την θέση του ήλιου και με την μέτρηση της διάρκειας των προσευχών από τους ιερείς. Το μέτρημα της ημερήσιας ώρας ξεκινούσε από το πρωί, από την ανατολή του ήλιου. Από καιρό σε καιρό η μέτρηση της μέρας άλλαζε, όπως άλλαζαν και οι εποχές. Προστίθονταν η αφαιρούνταν ώρες, ανάλογα με την εποχή. Εκείνο τον Μάρτιο, η μέρα ξεκινούσε στις 6 το πρωί. ’λλοτε πάλι, προστίθονταν ώρες στην νύχτα. Αυτό λογικά σημαίνει πως οι ώρες που προστίθονταν στην νύχτα, παίρνονταν από την διάρκεια της μέρας και έτσι είχαν 3 ώρες νύχτας, που στην ουσία ήταν μέρα! Αυτές οι 3 ώρες ήταν που έκαναν τη διαφορά στην σταύρωση του Ιησού. Ο λόγος ήταν , πως ενώ για τους περισσότερους ίσχυε το υπάρχον σύστημα μέτρησης της ώρας, για τους Εσσαίους, τους Ναζωραίους και κάποιες άλλες αιρέσεις υπήρχε άλλο σύστημα. Αυτοί άλλαζαν την ώρα από τα μεσάνυχτα. Δηλαδή ενώ για τους περισσότερους Εβραίους η ώρα ήταν η 3η απογευματινή, γι’ αυτούς ήταν η 6η απογευματινή. Και δεδομένου πως για τους περισσότερους Εβραίους το Σάββατο ξεκινούσε στις 9, για τους υπόλοιπους ξεκινούσε τα μεσάνυχτα, πράγμα που σημαίνει πως είχαν 3 ολόκληρες ώρες καιρό να κάνουν ότι είχαν να κάνουν πριν φύγει η Παρασκευή. Και γι’ αυτό τα Ευαγγέλια λένε πως «από την έκτην ώραν έγινε σκοτάδι εις όλην την γην μέχρι της ενάτης ώρας». Γιατί για αυτούς άλλαζε η μέρα σε νύχτα , με την προσθήκη αυτών των 3 ωρών. Και σε αυτό το χρονικό περιθώριο των 3 ωρών οι μαθητές του Ιησού, μπορούσαν να τον βοηθήσουν άνετα, αφού γι’ αυτούς ήταν ακόμα Παρασκευή, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που είχαν Σάββατο και όπως όλοι γνωρίζετε , το Σάββατο απαγορεύονταν κάθε φυσική δραστηριότητα, γιατί ήταν η μέρα του Θεού.
Έτσι, φτάνουμε σε ένα από τα πιο παρεξηγημένα σημεία της Βίβλου, και από κει, θα προχωρήσουμε σε άλλες εποχές μέσα στην Ιστορία, για να διηγηθούμε την γέννηση του γιου του Ιησού και της Μαγδαληνής , τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. ένα από τα πιο παρεξηγημένα σημεία της Καινής Διαθήκης είναι και η Ανάληψη και συζητώντας γι’ αυτήν , θα ασχοληθούμε με τα 3 παιδιά του ιερού ζεύγους και των συγγενών αυτών.
Γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια πως η επικύρωση του γάμου του Ιησού και της Μαγδαληνής, στην Βηθανία, έγινε μια βδομάδα πριν την Σταύρωση και η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος, προκειμένου να γεννήσει τον Σεπτέμβρη. Τι μας λένε τα Ευαγγέλια για τα γεγονότα εκείνου του Σεπτέμβρη; Τίποτα, αλλά οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέρουν τον Σεπτέμβρη ως τον μήνα που έγινε η Ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς. Όμως η λέξη «Ανάληψη δεν εμφανίζεται πουθενά στο αρχαίο κείμενο, το οποίο λέει: « Όταν είπε αυτά, εσηκώθηκε εις τον αέρα, ενώ εκείνοι(οι μαθητές) τον εκοιτούσαν, και ένα σύννεφο τον απέκρυψε από τα μάτια τους. Και καθώς εκοιτούσαν με προσοχήν προς τον ουρανόν, ενώ αυτός ανυψώνετο, αίφνης δυο άνδρες με ενδύματα λευκά εστάθηκαν κοντά τους και τους είπαν: ’νδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεσθε και κοιτάζετε εις τον ουρανόν; Αυτός ο Ιησούς… θα έλθει κατά τον ίδιο τρόπο όπως τον είδατε να ανεβαίνει εις τον ουρανόν». Σε ένα άλλο σημείο λέει πως ο ουρανός θα πρέπει να δεχθεί τον Ιησού «έως την μέραν της αποκαταστάσεως του». Δεδομένου πως αυτός ήταν ο μήνας που θα γεννούσε η Μαγδαληνή, μήπως υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της γέννας και της Αναλήψεως; Φυσικά υπάρχει και αυτό επιβεβαιώνεται από την μνεία της μέρας της αποκατάστασης. Δεν υπήρχαν νόμοι μόνο για την τελετή του γάμου, αλλά και νόμοι που αφορούσαν και την ίδια την έγγαμη ζωή. Οι κανόνες του Μεσσιανικού γάμου ήταν φυσικά διαφορετικοί από τους κανόνες που όριζαν τον γάμο των απλών θνητών. Οι Μεσσιανικοί γονείς τυπικώς χώριζαν μετά την γέννηση ενός παιδιού. Ακόμα μεγαλύτερη προτεραιότητα έδιναν στον κανόνα που έλεγε πως δεν έπρεπε να συνευρίσκονται άλλο μήνα πλην του Δεκεμβρίου, ώστε η γέννα να γίνονταν τον Σεπτέμβρη που γι’ αυτούς θεωρούνταν ιερός μήνας. Αυτόν τον κανόνα φυσικά, έσπασαν οι γονείς του Ιησού, και αυτός ήταν και ο λόγος που υπήρχε διχογνωμία μεταξύ των φίλων και των εχθρών του, για το αν ήταν πράγματι ο Μεσσίας. Όταν ένα Μεσσιανικό παιδί συλλαμβάνονταν την λάθος εποχή του χρόνου, η μητέρα τίθονταν σε απομόνωση, προκειμένου να κρύψει την ντροπή της και να αποφύγει την κατακραυγή του κόσμου. Το αναφέρει και ο Ματθαίος , λέγοντας πως «Ο άνδρας της ,ο Ιωσήφ, επειδή ήτο δίκαιος και δεν ήθελε να την εκθέσει, εσκέφθηκε να την διώξει κρυφά». Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, επενέβη ο Αρχάγγελος Συμεών που εκείνη την εποχή κρατούσε τον τίτλο του Γαβριήλ. Στα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας και στο Βιβλίο του Ενώχ, (που αποκλείστηκε από την Παλαιά Διαθήκη), αναφέρεται πως οι Αρχάγγελοι ήταν οι Αρχιερείς του Κουμράν, κρατώντας τίτλους όπως Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Σαριήλ κλπ.
Στην περίπτωση του Ιησού και της Μαγδαληνής, ωστόσο, τηρήθηκε αυτός ο νόμος κατά γράμμα, και το πρώτο τους παιδί γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. αφού είχε προηγηθεί η συνεύρεση τους τον Δεκέμβρη του 32 μ.χ. Από την ώρα της γέννησης του παιδιού, το ζευγάρι έπρεπε να χωρίσει για 3 χρόνια, αν το παιδί ήταν κορίτσι, και για 6 χρόνια αν το παιδί ήταν αγόρι. Ο γάμος τους θα γίνονταν «κανονικός» μόνο την ύστατη ώρα της αποκατάστασης. Εντωμεταξύ, η γυναίκα και το παιδί θα εισχωρούσαν στους κόλπους κάποιας πίστης, ενώ ο πατέρας θα έμπαινε στο «Βασίλειο των Ουρανών». Αυτό το Βασίλειο των Ουρανών ήταν στην συγκεκριμένη περίπτωση, το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι που βρίσκονταν στο Μίρντ, κοντά στην Νεκρά Θάλασσα, και η τελετή εισαγωγής γίνονταν από τους Αρχιερείς, κάτω από την επίβλεψη του εκάστοτε διορισμένου Ηγέτη των Προσκυνητών. Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Έξοδος, οι Ισραηλίτες προσκυνητές οδηγήθηκαν στην Γη της Επαγγελίας από ένα «σύννεφο» και σύμφωνα με την ορολογία της Εξόδου, ο Ηγέτης των Προσκυνητών ονομάζονταν και σύννεφο.
Έτσι, αν τώρα διαβάσουμε ξανά τις Πράξεις των Αποστόλων και με βάση τις πληροφορίες που αποκομίσαμε, θα διαπιστώσουμε ότι: ο Ιησούς ανέβηκε με την βοήθεια του σύννεφου(Ηγέτη των Προσκυνητών) στο Βασίλειο των Ουρανών (το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι) και οι άντρες με τα λευκά (Αρχάγγελοι- Αρχιερείς) είπαν πως θα γυρίσει την ώρα της Αποκατάστασης (του Μεσσιανικού Γάμου).
Αν τώρα δούμε την Επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Εβραίους, ανακαλύπτουμε πως εξηγεί το γεγονός της Ανάληψης με κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες, αφού ο Παύλος λέει πως ο Ιησούς εισήλθε στην ιεροσύνη του ουρανού, ενώ δεν κατείχε ιερατικό αξίωμα. Εξηγεί πως ο Ιησούς από την μεριά του πατέρα του (του Ιωσήφ) ανήκε στην Δαυιδική οικογένεια που κρατούσε το δικαίωμα της Βασιλείας, αλλά δεν είχε δικαίωμα στα ιερατικά αξιώματα γιατί αυτά ήταν αποκλειστικά δικαιώματα της γενιάς του Ααρών και του Λευί. Όμως , όπως λέει ο Παύλος μια ειδική συγκατάθεση δόθηκε γιατί, όπως η ιεροσύνη άλλαξε ,έτσι έπρεπε να αλλάξει και ο νόμος. Σαν αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης αλλαγής του νόμου, εξηγεί πως ο Ιησούς κατάφερε να μπει στην Βασιλεία των Ουρανών.
Έτσι, τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. η Μαγδαληνή γέννησε το πρώτο της παιδί και ο Ιησούς μπήκε στην Βασιλεία των Ουρανών. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά που να δείχνει πως το παιδί ήταν αγόρι, (όπως υπάρχει για τα επόμενα δυο) και δεδομένου του γεγονότος πως ο Ιησούς γύρισε 3 χρόνια αργότερα, υποθέτουμε πως το παιδί ήταν κορίτσι. Ακολουθώντας τις χρονολογίες που μας δίνουν οι Πράξεις, βλέπουμε πως τον Σεπτέμβρη του 37 μ.χ. ένα δεύτερο παιδί γεννήθηκε και μετά ένα τρίτο τον Σεπτέμβρη του 44 μ.χ. Η περίοδος μεταξύ των 2 γεννήσεων κατά την διάρκεια της δεύτερης αποκατάστασης, μας υποδεικνύει πως το δεύτερο παιδί ήταν σαφέστατα αγόρι. Επίσης οι κωδικοποιημένες αναφορές στις Πράξεις ορίζουν και το τρίτο παιδί σαν αγόρι. Σύμφωνα με τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, οτιδήποτε «κρυφό» υπάρχει στην Καινή Διαθήκη σηματοδοτείται από την φράση-κλειδί : ο έχων ώτα ακουέτω. Όταν αυτοί οι κώδικες και οι αλληγορίες κατανοηθούν, δεν χάνουν ποτέ το νόημα τους. Σημαίνουν πάντα το ίδιο πράγμα όπου χρησιμοποιούνται, και όταν χρησιμοποιούνται είναι για να καλύψουν το κενό που θα δημιουργηθεί με την έλλειψη τους. Για παράδειγμα , τα Ευαγγέλια μας εξηγούν πως ο Ιησούς ονομάζονταν και ο Λόγος του Θεού. «Και ο Λόγος ενσαρκώθηκε…» κλπ. Ο Ιωάννης μπαίνει σε μεγάλο κόπο προκειμένου να μας εξηγήσει ποιος είναι ο Λόγος του Θεού και επόμενα χωρία λένε: «ο Λόγος του Θεού στάθηκε δίπλα στην λίμνη» και «ο Λόγος του Θεού ήταν στην Σαμάρεια». Μηνύματα που περιέχουν πληροφορίες για την καρπερότητα και την καινούργια ζωή μας παρέχει η Παραβολή του Σπορέα του οποίου η σοδειά «γέννησε φρούτα και αυξήθηκε…». Έτσι, όταν λέγεται, «ο Λόγος του Θεού αυξήθηκε» «ο έχων ώτα ακουέτω» θα καταλάβουμε πως εννοεί ότι ο Ιησούς αυξήθηκε, δηλαδή έκανε γιο. Υπάρχουν 2 τέτοια χωρία στις Πράξεις που ακολουθούν τις χρονολογίες 37 και 44 μ.χ.
Συγγραφέας: Βασίλης Σάιτ
Πηγή: metafysiko.gr
