Ας πάμε πίσω στο 1866...
Το ζειν δεν ήταν ούτε διαφορετικό, αλλά ούτε όμοιο με το σημερινό. Ο Dostoevsky στο "Έγκλημα και Τιμωρία" δεν ψυχογραφεί μοναδικά τον εσωτερικό κόσμο ενός -γοητευτικά σπάνιου- δολοφόνου, αλλά ψυχογραφεί και την ρωσική κοινωνία της εποχής που δεν διαφέρει πολύ από τις φτωχικές, πνευματικά και μη, κοινωνίες του παρόντος. Το Έγκλημα που διαπράτεται είναι ο προμελετημένος φόνος μιας γριάς τοκογλύφου και ο ταυτόχρονος εξ' αμελείας της αδερφής της. Τις αιτίες, την αφορμή και την Τιμωρία θα τις βρείτε στο αρκετά μεγάλης έκτασης βιβλίο, που όμως θα σας κρατήσει σε εγρήγορση και θα σας φανεί σαν να ζήσατε -από μηδενική οπτική (σ.σ μέθοδος αφήγησης)- μια συγκλονιστική πραγματικότητα.
Η γραφή του Fyodor Dostoevsky ίσως δεν είναι η λογοτεχνικά πιο περίτεχνη, αλλά από τις εξαίρετες μυθογραφικά. Μέσα στο βιβλίο παρουσιάζονται πολλά, διαφορετικά και ενδιαφέροντα status quo, που ενδιέφεραν το συγγραφέα κατά τη διάρκεια της γεμάτης και πολυτάραχης ζωής του ( Σιβηρία από το τσαρικό καθεστώς, τζόγος, επιληπτική και πνευμονική ασθένεια). Πάντως, η υπερίσχυση του Χριστιανισμού είναι αρκετά εμφανής έναντι των εναλλακτικών επιλογών, αλλά με τίποτα δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για το διάβασμα του βιβλίου.
